Portal utworzony dla osób dotkniętych niepełnosprawnościami i ich rodzin oraz opiekunów zwraca uwagę na problem, którym jest brak w parafiach duszpasterstwa specjalnego (specjalistycznego), co skutkuje również nieprzygotowywaniem osób z niepełnosprawnością do przyjęcia dwóch dalszych po chrzcie sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego, bierzmowania i Eucharystii. Gdy one trzy są fundamentami całego życia chrześcijańskiego (1212 KKK). Co może tylko zaskakiwać i dziwić, gdy II Synod plenarny w Polsce (1991-1999) przypomniał wszystkim proboszczom obowiązek szczególnej troski o katechezę osób niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo. Jednocześnie wskazując, że katecheza osób niepełnosprawnych podjęta z ewangelicznym oddaniem i miłością stanowi wielkie bogactwo wspólnoty parafialnej.
Problemu, którym jest nie uwzględnianie potrzeb religijnych i duchowych osób dotkniętych wszelkiego typu, a więc nie tylko motorycznymi niepełnosprawnościami nie rozwiązuje duszpasterstwo „z doskoku”. Liturgia „okazjonalna”, czyli msze święte i nabożeństwa okolicznościowe, sprawowane np. w dniu 11 lutego z okazji Światowego Dnia Chorych bądź też Międzynarodowego Dnia Osób z Niepełnosprawnościami, obchodzonego corocznie w dniu 3 grudnia, to nie jest duszpasterstwo, którego oczekują osoby dotknięte niepełnosprawnościami. Również, zazwyczaj odprawiane raz w miesiącu i tylko w niektórych kościołach msze święte, i tylko dla wybranych form niepełnosprawności np. msze św. „migane” dla osób z niedosłuchem i niesłyszących to duszpasterstwo jedynie pozorne, gdyż ono nie tylko pozbawia możliwości uczestnictwa w Eucharystii w każdą niedzielę (regularnie) i wszystkie święta nakazane, lecz nie uwzględnia potrzeb wszystkich osób dotkniętych licznymi, często kilkoma sprzężonymi ze sobą niepełnosprawnościami.
Zważywszy że w skali globalnej, na co wskazują ogólnoświatowe statystyki – jedna na siedem osób to osoba z niepełnosprawnością, a statystyki polskiego GUS potwierdzają, że średnio co czwarta osoba w parafii jest osobą dotkniętą różnego rodzaju niepełnosprawnością, problemu nie można nie zauważać, a tym bardziej go lekceważyć. Stąd też duszpasterstwo specjalne jest potrzebne i konieczne. Nawet, gdy jego rodzajami rozdzielone na parafie, by w dekanacie wszystkie osoby i z każdym rodzajem niepełnosprawności były objęte opieką duszpasterską.